මතක පොකුරු…!!!

ආ……………..ව්!!!!

අනේ අම්මෙ අම්ම අදිනකොට රිදෙනවනෙ…………

අනේ ඇති අම්මෙ…. මට දැං යන්ඩ දෙන්ඩකො

මං ඔය කෑගහන්නෙ රිදෙනවටම නෙවෙයි….. ගැලවිලා දුවන්ඩ

ඔහොම ඉන්ඩ චූටි පුතා… මේ බලන්ඩ ඔලුව ගන්ඩ දෙයක් නෑ…. ඔ ඔ…. ඔන්න ඔන්න!! ඔහොම ඉන්ඩ…

ආ… මෙන්න….

අම්ම කලබලෙන් කලබලෙන් ඇඟිලි මගෙ ඔලුවෙ දුවවල  අල්ල ගත්ත උකුණු පැටියෙක් මගේ අතේ තිබ්බෙ තව විනාඩි දහයක් මාව එක තැන තියාගන්ඩ ඌට පුලුවන් කියල දන්න හන්දයි…

මං ඌවත් අල්ලට අරන් සෙල්ලං කරනව….. හදිස්සියෙ සිද්ද වෙච්ච අකරතැබ්බෙන් වල්මත් වෙලා පිස්සුවෙන් වගේ හතර අතේ දුවන උකුණු පැටියට බිම වැටිල තියෙන කෙස් ගහක් අහුලල දෙනව… නැත්තං මගෙ කොන්ඩෙන් එක කෙස් ගහක් ගලවල ඌට දෙනව…

උකුණු පැටිය කෙස් ගහ දිගේ නගින්නෙ හරියට අපේ ගමේ  කෙට්ටු විජා පොල් කඩන්ඩ කිසි කිසිගාල පොල් ගහට නගින්නැහෙ…..

දාගන්ඩ පුලුවන් නං ඇඟට ආපහු….

අම්ම කලින්ම අනතුරු අඟවනව.

ඔයිට කලින් කීප වතාවක් මම උකුණන්ට නගින්ඩ ඔලුවෙ තියෙද්දිම කෙස් ගස් දෙනව… උන්  මගේ ඇස්වලට වැලි ගහල ආයෙමත් ඔලුවට රිංගගන්නකං  මං දන්නෙත් නෑ…

කහඹිලිය ගෑවිලා වගේ දඟලන්නෙ නැතුව ඉන්ඩකො චූටි පුතා…

අම්ම එහෙම කියල මාව ආපහු එයාගෙ ඇඟට තද කරගත්තට ඉස්තෝප්පුවෙ බිම පුංචි පැදුරු කොටේ ඉඳගෙන ඔලුව හොල්ලන්නෙවත් නැතුව එකම ඉරියව්වෙං විනාඩි දහයක් දොළහක් ඉන්ඩ කාටද පුලුවං… කරන්ඩ කොච්චර වැඩ තියෙනවද?

අනේ අම්මෙ මං ඔලුව තියාගෙන්ඩද ඔඩොක්කුවෙ??

ඉන්ඩකො ළමයො පොඩ්ඩක් මේ හරිය බලල ඉවර කරනකල්…

අම්ම මගෙ ඔලුව බලන්නෙත් පිලිවෙලට… තීරුවෙන් තීරුවට…

බැරිම තැන අම්ම කතන්දර කියන්ඩ පටං ගන්නව… කවි කියන්ඩ පටන් ගන්නව…ඒක ඊලඟ විනාඩි දහය මාව එක විදියකට තියාගන්ඩ හොඳ බෙහෙතක්…

මම සිදුහත් කුමාරයගෙ කතාව…. බුද්ධ චරිතය ගැන ඉස්සෙල්ලාම ඉගෙන ගත්තේ අම්මගෙන්… ඔන්න ඔය උකුණු හටන අස්සෙ තමයි…

ඒ විතරක් නෙවෙයි  තාත්ත ඒ වෙලාවෙන් වෙලාවට ගොත ගොතා කියන කතන්දර අහපු මම ලස්සන කවි පන්ති තාලෙට කියන්ඩ ඉගෙන ගත්තෙත් අම්ම මගේ ඔලුවෙ හිටපු උකුණො අහුලන වෙලාවෙදි….

පස්සෙ පස්සෙ මං අම්ම උකුණො බලන්ඩ අඬගැහුවම යන්නෙ හරිම කැමැත්තෙන්

පොත් කියවිල්ලට වැඩියෙන්  ඇබ්බැහි වුණාම මං  උකුණු හටනට යන්නෙ මගෙ පොරෝණයයි, කතා පොතකුයි අරන්….

ඒත් අහම්බෙන් වගේ දවසක අම්මෙ අර කවි ටික කියමුකො… කියල දෙන්නත් එක්කම කවි කියපු වෙලාවලුත් තිබුණ…

උසස්පෙළ පන්තියට විතර එනකොට ඔලුවෙ බේතකටවත් උකුණෙක් හොයාගන්ඩ හිටියෙ නැතත්  අම්මට කියල කොන්ඩෙ පීරව ගන්ඩ… බොරුවට ඔලුව කසනව කියල කියල ගිහින් අම්ම ඉස්සරහ ඉඳගත්ත වෙලාවල  අම්ම ඔලුව අතගාන සනීපෙට  හෙමින්ම ඔඩොක්කුවෙ ඔලුව තියන් පොත කියව කියව ඉන්නව…

කෝ  නැගිටින්ඩ චූටි පුතා… හවස් වෙලා උයන්ඩත් ඕනෙ නෙ….

අම්ම කතා කරනකල් මං දන්නෙත් නෑ!!!!

ඉස්සර ඔලුව අල්ලද්දි පැනල දුවන්ඩ හදන මට  අම්ම කතා කරන කල්ම ඔඩොක්කුවෙ ඉහ තියාන ඉන්න ගමන් නින්ද ගිහිල්ල

පෙම්බරය හිටියෙ නැති  පහුගිය සතියෙ ගුණවීර අංකල්ගෙ වෑන් එකේ එන ගමන් මම දැක්ක කොල්ලුපිටිය හරියෙ ගෙදරක ලොකු ගහක් වැහෙන්ඩ පිපිච්ච කහ පාට මල්!!!

මං හැරි හැරී ගහ දිහා බැලුව… ඒ තරං ලස්සනයි….

මං පස්සෙ තමයි දැනගත්තේ මලේ නම

ඒ කිණිහිරියා මල්!!!

හ්ම්!!!

කිණිහිරි ගහක මල් සෙලවෙනු වැනි සුළගේ

ඒ ඔස්සේ මාව ආයෙමත් අර පුංචි කාලෙ අම්ම උකුණො ගන්නකොට කියපු කවි පන්තියක මතකෙට ඇදිල ගියා!!!.

මේ තමයි ඒ කවි පන්තිය

බුදු හාමුදුරුවන් ඉස්සර සිටින                    කොට
මං හිටියනම් එනවිට කැලයට                       දරට
වන මල් නෙලා අතුරා සිරි පතුල                    වට
වැඳ වැටෙනවා නොගොහින් ගෙට       වරුවකට

කාටත් හොරෙන් ගොඩ අරගෙන කැටය    මගේ
සිවුරක් ගෙනත් දෙනවා කහ අත්ත             වගේ
එතකොට බලත හැකි පොරවා වඩින          ර‍ඟේ
කිණිහිරි ගහක මල් හෙලවෙන වැනි        හුළ‍ඟේ

පන් උගුලන් ඇවිත් සායම් පොවා              ගෙන
තුන් ඉරි රටාවෙන් පැදුරක් වියා                 ගෙන
අම්මට තාත්තට අත ගස්සවා                      ගෙන
දෙනවා ගිහින් සැතපෙන්නට එලා             ගෙන

රාහුල පුංචි හාමුදුරුවො වඩින                  කොට
ගෙදරට වැඩමවා ගෙන සුදු වියන්                යට
කිරිබත් හදා සුවඳැල් හාලෙන්                   රස‍ට
ටික ටික වලඳවනවා ඇවිදින්                    ළඟ‍ට

ගල් පෙරළපු දවසෙ ගිජිකුළු පව්වේ             සිට
මං හිටියනම් සත පණහක් දී                      අතට
රා බොන අපේ ලොකු මාමා පිටත්           කොට
දැනමුතු කමක් කරනව දෙව්දත්              තෙරට

බුදු හාමුදුරුවන් හට බැණ වදින                   විට
මොකටද ඉතින් ඉන්නට බැරි වුණා         කොට
අම්මලා මොනවා කීවත් මොලවලා              මිට
දෙනවා චිංචි මානවිකාවගෙ                     කටට

සච්චකයාට ඇවිදින් වාදෙට                  පැන්න
සැක්කරයා මොටද ආවේ ඔර                 වන්න
දිව ඇද විරිත්තල පණ්ඩිතකම                 යන්න
මල්ලියි මමයි හිටියම ඇති නිය               වන්න

මගෙ මල් පොකුරු දුටුවම ඉවසුමක්         නැතී
පොඩි පොඩි හාමුදුරුවරු මළුවේ           නැවතී
කිරි එතනා හෙටත් ගෙනැවිත් මල්         කිනිතී
දෙනවද කියා හෙමිහිට අහනවා               ඇතී

ශ්‍රී චන්ද්‍රරත්න මානවසිංහයන් විසින් වෙසක් සිවුපද ලෙසින් නම් කරපු මේ කවි පෙළ බුද්ධ චරිතය ගැන කතා ඇසූ පුංචි ගෑණු ළමයෙක් ගෙ හිතේ බුදු හාමුදුරුවන් ගැන ඇති වෙච්ච සිතිවිලි කවියෙන් ඉදිරිපත් කිරීමක්!!!

පුංචි කාලෙ අම්මගෙ උකුලෙ ඉහ තියාන ඉන්නකොට අම්ම මේ කවි පෙල ගයද්දි මට ඇති වෙච්ච සිතිවිලි එක්ක මං දුර ගමනක් ගියා!!

රාහුල කුමාරයව මහණ කරවන්ඩ එක්කන් යන හැටි!!

බුදුහාමුදුරුවො වගෙම සන්සුන් ගමනින් පුංචි කහ සිවුරක් පොරවාන වැලි පාරක වඩින රාහුල පුංචි හාමුදුරුවො මගේ ඇස් ඉස්සරහ මැවිල පෙණුන අම්ම ගයපු මේ කවි පන්තිය නිසා

ඒ විතරක් නෙවෙයි දෙවුදත් තෙරුන් ගිජි කුලු පව්වෙ ඉඳල ගල් පෙරලන හැටි මට මැවිල පෙණුන…

එතකොට මට පෙණුනෙ ඇත්තටම අපේ ලොකු මාම  වැනි වැනී ගිහින් දෙවුදත් තෙරට බණින  හැටි

සච්චක වාදෙ වෙලාවෙ නියවන්නෙ අපේ මල්ලියි මමයි දෙන්නම තමයි කියලයි මට දැනුනෙ…

පන් උදුරන් ඇවිල්ල සායම් පොවාගෙන රටා පැදුරු වියන කවිය කියනකොට මගේ හිතේ ඇඳිල තියෙන්නෙ ඉස්සර ආච්චි අම්ම එක්ක එක්කාසු වෙලා පොල් අතු වියන්ඩ ඉගෙන ගත්තු හැටි!!

මට දැණුනෙ මේ කවි පන්තිය හරියට මා හිතන හැටි ගැනම ලිව්ව එකක් වගේ!!

අද  මේ ලිපිය ලියන්ඩ අරන් මම මතක මතක කවි ටික  ලිව්ව…. පිලිවෙලක් තිබුණෙ නෑ…. සමහර කවිවල මුල නෑ මැද විතරයි…. සමහර ඒවගෙ අග නෑ….

අන්තිමට අම්මට කතා කළා….

ඈ කවි පන්තිය කිව්ව!!!!

මතකෙන් හරි පිලිවෙලටම…

අපි ඉතිං අර විශ්ව විද්‍යලෙන් බ්‍රොයිලර් ක්‍රමේට හැදිල එළියට ආවෙ එවුන්නෙ… මාස තුනයි… සෙමෙස්තරේ ඉවරයි

සටහන් ටික ගිරව දාල ප්‍රශ්නෙ මොනව අහල තිබුණත් කටපාඩං කරපු ටික ලිව්ව…

ඊලඟ සතිය වෙද්දි අර කිසි දෙයක් මතක නෑ…

අම්මගෙ මතකයට ඈට පින් දෙමින් ආපහු සටහනට හැරුණාම මට නිකමට හිතුණෙ මේ කවි පෙළ මතක තියෙන, මේ කවි පෙළ අහල නැලවුණ කී දෙනෙක් ඉන්නව ඇද්ද කියලයි

කාලෙකින් කවියක් කියපු නැති මං වෙනසකටත් එක්ක මේ කවි ටික තාලෙට ගායනා කළා…

ඒක පටිගත කරන්ඩත් හිතට ආව….

හ්ම්!!!

ඒත් හැම දේම ලඟ තිබුණත් මොකද්දෝ අඩුවක් තිබුණ..

වෙනම ගෙදරක පවුල් පන්සල් වුණත් දුරස් බවක් දැණුනෙ නැති වුණාට ඉස්සර වගේ ඹලුව උකුලෙ තියාගන්ඩ… එහෙම තියා ගත්තම ඔලුව අතගාන්ඩ, එක්කහු වෙලා මේ කවි ටික ගයන්ඩ අනේ මේ වෙලාවෙ අම්ම ලඟ හිටිය නං කියල  මොහොතකට හිතුණ..

මේ කවි පන්තියෙ ඉතිහාසය හොයද්දි තමයි මෙන්න මේ සුන්දර වෙබ් අඩවිය ඇහැ ගැහුණෙ… බැලුවම කාලෙකට කලින් ඉඳල මේ කවි පන්තිය ඒකෙත් තියෙනව….

අම්ම කියන විදියට එක්දාස් නවසිය හතලිස් ගණන්වල විතර ලියවුණු පද්‍ය පන්තියක්!!

අම්මල පොඩි කාලෙත් සිංහල සාහිත්‍යය කියවීම් පොත්වල මේ කවි පෙල තිබුනු බව ඈට මතකයි!!

ගන්ඩද කියල නොඅහම කිණිහිරියා මල් පින්තූරෙ මං අරගත්ත එකට මියුරංග මල්ලි තරහ වෙන එකක් නෑ කියල හිතනව. බොහොම ස්තූතියි!!