අවුරුදුම දහ අටක්…!

“තාත්තෙ”

“හ්ම්ම්”

තාත්ත මට හූමිටි තියන්නෙ මහ පාරෙං ගුරුපාරට හරවපු බයිසිකලේ රූං ගාල යන ගමං අතවනං ගිය බූස්ලි මාමට හිනාවෙලා සැලියුට් එකක් ගහන ගමං.

මං ඉන්නෙ තාත්තගෙ සරං බොක්ක ඇතුලෙ
තාත්ත ඉන්නෙ අපේ ගෙදර ඉස්සරහ දොරෙං පැටියෝ එකට බහින පඩිදෙකෙන් උඩම පඩියෙ ඉඳගෙන විටක් හපන ගමං

“තාත්තෙ”

“මොකද ලොකු බල්ලො?”

“තාත්තෙ මොකද්ද කඩේ මල්ලියගෙ නම….?”

ම්ම්ම්… මක මකක ඈ බොඅ… බොආඅ එ මකක කියෙය්එ ඔව්ව”
තාත්ත විට කෙල පිරිච්චි කටෙං උත්තර දීල, පැත්තකිං තියං ඉන්න හිස් මිල්ක්මේඩ් ටින් කබලට නැමිල කෙල ගහනව.
ඒ කෙල කට ගහල උත්තර දෙනකල් ඉන්ඩ ලොකු බල්ලට ඉවසිල්ලක් නැති බව තාත්ත දන්නව.

“තාත්තෙ…”

“ම්ම්ම්ම්…..”

“දැක දරුවන්නේ මුහුණු පිපෙන්නෙ ආප්ප වගෙද මල් වගෙද?”
මොක?
“ඇයි අර හඳහාමී පීස් එකේ තියෙන්නෙ සිරිමත් මගෙ සකි සින්දුව, ඒකෙ තියෙන්නෙ පාසල් යන්නේ දෙව්ලොව මෙන්නේ දැක දරුවන්නේ මුහුණු පිපෙන්නේ කියල.. ඉතිං කොහොමද මුහුණු පිපෙන්නෙ? ආච්චි අම්ම කියන්නෙ ආප්ප උයනදාට ආප්ප පිපිල මදියි කියල.. එතකොට තව මලුත් පිපෙනවනෙ.. ඉතිං මං අහන්නෙ… ”
“හා.. හරි හරි තේරුණා…”
යන්තං ඇති.. තාත්තට මගේ ප්‍රශ්නය තේරුම් කරල් දෙන්න මට සැහෙන උත්සාහයක් දරන්න වෙලා මගෙ කටහඩට නුරුස්නා ගතියක් ගෑවීගෙන එනකොටම තාත්තට මං ඇහුව දේ තේරුණා.

“හරි..ඒ කියන්නෙ බලාබොල්ලො (බොලා බල්ලො) සිරිමත් කොච්චර හොඳ ළමයෙක්ද කියනව නං එයා ඉස්කෝලෙට එනකොට අනිත් ළමයිංගෙ මූණු හිනාවෙං පිරෙනව කියන එක නෙ.. තේරුණා ද”

“හ්ම්ම්….” සිරිමත් හොඳ ළමයෙක් වුණාට එයා ඉස්කෝලෙට එනව දකිද්දි අනිත් ළමයින්ට එච්චර හිනාවෙං පිරෙන්න තරං සතුටු හිතෙන්නෙ ඇයි කියල හිතාගන්න බැරි වුණත් මං අවිනිශ්චිත හඬකිං හූමිටි තියනව…

“අන්න සෝමෙ මාමගෙ වෑන් එක යනව…”

අටෝරාසියක් ප්‍රශ්න අහන අස්සෙ පාරෙ යනඑන වාහන දිහත් බලන මම කෑ ගහනව.
තාත්ත ඔය අස්සෙම නැවිල විට වට්ටියෙං බුලත් පුවක් අරන් කටේ ඔබාගෙන එයාගෙ විට අලුත් කර ගන්නව..

තාත්තෙ…

ම්ම්ම්ම්……

“අපි රෝසගස් ගොඩක් වවාගත්තොත් අම්මට හැමදාම අපිට තෝසෙ හදල දෙන්න පුලුවන් වෙයි නේද?”

මගෙ හතර බීරි ප්‍රශ්නෙට තාත්තට නොහිතූ වෙලාවක හිනාවක් ගිහිං රතුපාට කෙල බින්දු පැටියෝ එක පුරා විසිරෙනව. එකක් දෙකක් මගෙ ඇඟටත් වැටෙනව.
මං එව්ව අතිං පිහගෙන අත ගවුං සායෙ පිහගන්නව

“මොකද්ද බලාබොල්ලො දැං ඔය රෝස ගසුයි තෝසෙයි අතරෙ තියෙන සම්බන්දෙ?”

එයා කට මිල්ක්මේඩ් පඩික්කමට හිස් කරගෙන මගෙං අහනව

“ඇයි තාත්තෙ අර හඳහාමී පීස් එකේ තියෙන්නෙ… රෝස ගසිං මල් අවලා තෝස වැඩෙයි සිත විපුලා කියල. දැං අපිට තියෙන්නෙ රෝස ගස් තුනයි නෙ… ඉතිං ගස් ගොඩක් වැව්වොත් රෝසමල් ගොඩක් හැදුනම එව්වයිං අපිට හැමදාම තෝසෙ හදන්න පුලුවන් නෙ..”

මං අපිට රෝස ගස් ගොඩක් තිබීමේ වැදගත්කම තවදුරටත් පැහැදිලි කරනව.

තාත්ත හිනාවක් පුපුරන්න එන කට තද කරං ටිකක් වෙලා මං දිහා බලං ඉන්නව.

“තෝසෙ හදන්නෙ උඳු පිටිවලින්නෙ. දැං ඔය සින්දුවෙං කියන්නෙ බොල, රෝසමල්වලිං තෝසෙ හදනව කියල නෙවෙයි. රෝස ගස්වල මල් පිපුණම දකින අයගෙ හිත් සන්තෝස වෙනව කියලනෙ… තෝස වැඩෙයි කියන්නෙ සන්තෝසය වැඩි වෙයි කියන එක.”

ආනන්ද මාමල ඒ පාර අවුරුද්දට එනකොට අපට හඳහාමි කැසට්පීස් එක තෑගි ලෙස ගෙනත් දීමෙන් සෑහෙන්න වින්නැහියක් තමන්ට සිදුවෙලා තිබෙන බවත්, ඒ නිසා කෙල්ලගේ සහ තමන්ගේ සති අන්ත ප්‍රශ්නෝත්තර සන්ධ්‍යාව සෑහෙන්න බරපතල වෙමින් පවතින බව සක්සුදක් සේ පෙනී ගිහින් තිබුණත් තාත්තා නොසැලී උත්තර දෙනව…

“බොලා තෝසෙ කන්ඩ එච්චර ආස ද?”

කුමාරතුංග මුනිදාස කිවිඳුන් මොන එහෙකට මේ වගේ සංකීර්ණ භාෂාවකිං ළමා ගීත ලිව්වද කියල හිතෙං හිතන ගමං වෙන්ඩ ඇති තාත්ත මගෙං අහනව.
“නෑ… තෝසෙවලට මං ආස නෑ .. තෝසෙ කෑලි කඩ කඩ ඒව අස්සෙ තියෙන අබ ඇට හොයල කන්ඩ තමයි මං කැමතිම..”

මං ඔය කියන්නෙ අම්ම තෝසෙ පිටි මිශ්‍රණයට දාන කරපිංචා ලූණු තෙම්පරාදුවෙ තියෙන අබ ඇට ගැන.
“ආ ඒක මිසක්… මං මේ අම්මට කියමු කියන්න හැදුවෙ තෝසෙ හදමු කියල… අබ ඇට ඇහිඳං කන්ඩ නං තෝසෙ හදන්ඩ මහන්සි වෙන්ඩ ඕනෙයැ..”

මගෙ වල්බූත කතා අහල මහ හයියෙං හිනාවෙන්ඩ පුලුවන් වුණත් හිනාව හපාගෙන තාත්ත කියනව.

ෆ්‍රිජ් එකේ තිබුණ ගල් ගෙඩියක් වගේ බටර් කුට්ටිය අරං අර ඇංකර් බටර් ඇඩ් එකේ පෙන්නන විදියට පිහියෙං බටර් රැලි රැලි හිටින්ඩ අරගන්ඩ ගිහිං බටර් කුට්ටිය විනාස කරපු, එතකොට, එස් ආර් ඇඩ් එකේ වගේ ලස්සනට දත් බුරුසුවෙ අග ඉඳල මුලටම දත්බෙහෙත් මිරිකන්ඩ ගිහිං දත්බේත් නාස්තිකරල අම්මගෙං බැනුං අහපු, මිදුලෙ පිඟං කටු නිදං හාරන, දකින අහන හැමදේකිංම හදාගන්න මනෝමය වෘත්තාන්තවල චරිත කීපයක් එක දවසෙ රඟපාන මගේ විප්‍රකාරවල ඉතිහාසය දන්න එකේ මං මේ අහන හතර බීරි ප්‍රශ්න අපේ තාත්තට පුදුමයක් නෙවෙයි.
පුදුමෙ තමයි ඒ වගෙ විලම්බීත ප්‍රශ්න අහනකොට බින්දුවක්වත් තරහ නොගෙන බොහොම ඉවසිල්ලෙන් උත්තර දෙන්න තාත්තට පුලුවන් වුණ එක..

ඊට ටික කාලෙකට පස්සෙ කරවල ඔතල ගේන චිත්‍රකතා පත්තරවල ඉඳල අතට අහුවෙන හැම දේම කියවන්න ඇබ්බැහි වුණ මම

“තාත්තෙ අනුරතිය කියන්නෙ මොකද්ද?” වගේ
තාත්තව අමාරුවෙ වැටෙන ප්‍රශ්න අහන්න ගත්ත.
ලොකු බල්ලා තමංගෙ බිත්ති පොත් රාක්කෙට පුටු තියලනැගල වයසට වැඩි පොත් කියවන බව තේරුණ තාත්ත තරහ ගන්නවා වෙනුවට පොත් රාක්කෙ අස් කරන්න තීරණය කළා. අනුරතියෙන් ආදරයට, කරුමක්කාරයෝ, පී බී අල්විස් පෙරේරාගෙ කවිපොත් වගේ එව්ව උඩම තට්ටුවට දාල

“බිම ඉඳල ඒ තට්ටුවෙ පොත් ගන්න පුලුවන් තරම් ලොකු වුණ කාලෙට එව්ව කියවපං, දැංම එපා ලොකුබල්ලො” කිව්ව.

ඒ වුණාට, එයා දැනගෙන හිටිය ලොකු බල්ලගෙ ඇබ්බැහියේ තරමට එච්චර උසමහත් වෙනකල් ඒ පොත් කියවන්න නොදී පරිස්සං කරන්න බැරි බව. ඒකත් හරියට අර තාත්තල තමංගෙ ළමයි සල්ලි හොරෙං ගන්න බව දැන දැනම පර්ස් එක එතනම තියනව වගෙ වැඩක්.

තාත්තා ගිහින් පහුගිය ජනවාරි පළවෙනිදාට අවුරුදු දහ අටක්!
ඒ කාලෙ ඇතුලත ලෝකෙ කොච්චර වේගෙන් කැරකිලාද? අන්තර්ජාලය අත්දෙකට එන කාලෙ වෙනකල් අපේ තාත්තල ජීවත් වුණේ නැති එක අපරාදෙ කියල පෙම්බරයත් මමත් නිතර කතා වෙනව.
හැමදාම ජනවාරි පළවෙනිදාට තාත්තා වෙනුවෙන් දානෙ උයන අපේ ගෙදරට හැතැම්ම දාස් ගාණක් දුරිං ඉඳං අපි අපේ පුතාට ඉස්සිස්සෙල්ලම කිරිබත් කැව්ව. සිරිතක් විදියට හදන පෙම්බරයගෙ කේක් එක කැපුව.

අවුරුදු දහ අටක් ඇතුළෙ අපේ ජීවිතවල කොච්චර දේවල් වෙනස් වුණත් තාත්ත ගැන වෙනස් වුණේ, ඉස්සර “අනේ තාත්ත හිටියනං!” කියල දවසට කීපවතාවක් හිතෙනව වෙනුවට,දැන් “අනේ තාත්තාට අපේ පුතාව දකින්න ලැබුණා නං!” කියල හිතෙන එක විතරයි.

තාත්තා කොහේ හෝ ඉන්න තැනක සතුටින් ඉන්නවා ඇතැයි ඉන්තේරුවෙන්ම දන්නා නිසා හිතට දුකක් නොදැනුනත්, තාත්තා නෑ කියන සිතුවිල්ල හිතේ පාලු කලු කුහරයක් හාරනව. ජීවිතේ හැම සතුටක්ම එක්කාසුකරල පිරෙව්වත් නොදැනෙන තරමට ඒ කලු කුහරය ගැඹුරුයි.

සිසිර තාරක නින්දෙන් අවදි වෙලා ලියන හිතක හිටියත් දැන් ඉතිං ලියන්න හිත තිබුණටම මදිය.
මේක ලියන්න හිටියෙ ජනවාරි පළවෙනිදා ය.
ඒත් ගේ හැමතැනම සක්මන් කරන කොලු පැංචා නිසා වයර් ඇදගෙන ඔඩොක්කු පරිගණකයේ වැඩ කරන්න දැං විදියක් නැතුවාය. දැං ඉතිං ලේසි ම විදිය ගූගල් කීප් එකේ ලියන එකය. යන්තං කොල්ලා නිදි අතරේ ලියන්න ගත් වෙලේ හිටං, ඉබි ගමනිං වැඩ කරන මගේ කබල් ජංගමයාගේ ඈලිමෑලි ගතිය යවන්ඩ කියා උන්දෑට ඊයේ බැඳපු පත්තුව හරි නැතිය, වෙන බෙහෙතක් අද බඳින්ඩ ඕනැය, ඒකට ජංගමයව එයැයිට බාර දෙන්ඩය කියමිං පැය බාගෙකට වතාවක් ඇවිත් කනිපින්දං කියන පෙම්බරයාට ජංගමයා බාර දෙන්ඩ කලිං මේක අවසන් කරන්න ඕනෙ ය.
ඉතිං ආයෙ ලියවිල්ලක් කවදා දකින්න වේදැයි සිතමින් ඉන්නා කෙනෙක් වේ නං, ඒ උදවියට ආදරයෙන් කියන්නට ඇත්තේ, “ඒ මේ වාගේ අහම්බෙං ලිව්වොත් තමා කියලා” ය.