ජීවිතේ සිදු වීම…!

අහම්බෙන් වගේ ගෙදර අනිත් කාටත් කලින් අවදි වුණ උදේක, මම කෝපි කෝප්පෙකුත් වක්කරගෙන කරන්න නිශ්චිත වැඩක් නැති කමට පරණ වට්සැප් තෝම්බු අවුස්සන්න ගන්නව. ඔන්න ඔය වෙලාවට තාර්කික අංගනාව එළි බැහැල කට කොණකින් මට හිනා වෙලා ජංගමයට එබෙන්ඩ එනව. එයා හිතං ඉන්නෙ අපි දෙන්නගෙං වැඩියෙංම බුද්ධිය මෙහෙයවල තීන්දු තීරණ ගන්න කෙනා එයා කියලනෙ. අනේ මයෙ මොකෝ!
මගෙ පිලිසඳර ලැයිස්තුවේ පතුලෙම තියෙන්නෙ  මගේ දකුණු අප්‍රිකානු මිතුරිය ශමේන් එවූ අවසාන පණිවිඩය. අවුරුදු තුනක් තිස්සෙ මං ඒක තියං ඉන්නේක ගැන තාර්කිකා ඒ හැටි මනාපයක් නෑ. එයා ඉතිං කොහෙ හරි ගිහිං එද්දි මං ලී කෑල්ලක්, ලස්සන ගල් කෑල්ලක් අරං එන එකටත් හිනාවෙන ගෑනි වෙච්චි එයා හිතන්නෙ එව්ව නිකං කිසි තේරුමක් නැති “භාවාතීශ ලටපට” කියලනෙ

“ඒක තියාගෙන ඉඳීම කිසි පලක් නැති වැඩක් නේද?” එයා අහනව.
“මේ මේ…. එන්ඩ එපා ඒකට අත තියන්ඩ නං ඕං” මම තර්ජනාංගුලිය පෙන්නනව.
තාර්කිකා උන්න ගමන් බොහොම ගානට වැඩි ගෑනි. නැත්තං මොකෝ ඒ පණිවිඩේ දකින ගානෙ “ශමේන් ගැන මතක සියල්ල තියෙන්නෙ ඔහේගෙ හිතේ නේද” කියල ඒක මකන්නම යන්නෙ? හැබැයි ඉතිං මගෙ යාප්පුවෙ බලේට උන්දැ ඒක නොමකා ආපහු හැරිච්ච වාර කීයක් නම් ඇද්ද?
“ළමයා, ඒක දැක්කම ඔයාට මතක් වෙන්නෙ කෙටි කාලෙකදි, ශමේන් මවපු ජීවිත කාලෙක මතක සටහන් කන්ද නෙවෙයි, එයා අන්තිමට ආදාහනාගාරයේ චිමිනියෙන් වා තලයට එක් වුණ හැටි. ඕක මකන්න, ඕක දුක් ගොඩගහගැනිල්ලක්” උන්දැ තව මට බණ දෙසන්ඩත් එනව.
“නෑ මකන්නෙ නෑ”
තාර්කික අංගනා ඇස්‍ රෝල් කරද්දි, ඒක දැක්කෙ නෑ වගේ මම පහළට යනව.
පිලිසඳර ලැයිස්තුවේ එහෙම පහළට පහළට  යනකොට, ජීවිතේ සමහර කාලවල දිනපතා කතා කළ ජීවීන්ට අවුරුදු ගාණකින් හායි කියල නෑ කියල පේන්න ගන්නව.

“OMG!! WHERE WERE YOU ALL THIS TIME? WHAT HAPPENED TO YOU?

අවුරුදු ගාණකට පස්සෙ මම හායි! කිව්වම මගේ පැරණි කාර්යාල මිතුරිය ලීසා කැපිටල් අකුරෙන්  ලියා එවනව. එයා එසැණින් උත්තර එවන බව මං දන්නව මොකද එයත් මං වගේ හිමිදිරි ජීවියෙක් බව මං දන්නවනෙ. 

Well, LIFE happened 😊 මම පිලිතුරු දෙනව.
අවුරුදු තුනක් දිග කතාවක් කියන්නෙ වට්සැප් චැට් එකකින් කවදාවත් කියන්න බැරි තරම් දිග කතාවක්! ඉතිං අර වචන ටික කියල මං ලඝු කරන්නෙ.

ලීසයි මායි කවදාවත් ෆෝන් එකෙන් කතා කරල නෑ. මෙහෙ මිනිස්සු අත්‍යවශ්‍ය දේකට ඇරෙන්න තව කෙනෙක්ට දුරකථන ඇමතුම් දෙන්නෙ නෑනෙ, කෙටි පණිවිඩයක් යවනව ඇරෙන්න.
“සමාවෙන්න කෙල්ලේ මෙච්චර දවසක් ඔයාට කොහොමද කියලවත් ඇහුවෙ නැතුවට.
ඈ ලියා එවනව.”
“ඒකට කමක් නෑ ඔයා කාර්‍යබහුල බව මම දන්නවනෙ. අනික මටත් ඔයාට කතා කරන්න බැරිවුණා නෙ” මම ඒ අතපසුවීමෙ වගකීම හරි මැදින් දෙකට බෙදනව.
මට ලීසාව හෝ ලීසාට මාව අමතක වුණා නෙවෙයි කියල දන්නව වුණත් හීන් පසුතැවිල්ලක් හිතට රිංගනව. ඒක ලීස ගැනම ඇතිවුන එකක්ම නෙවෙයි, එදා මෙදා තුර මග හැරුණු මිතුරුදම් බොහොමයක් වෙනුවෙන් බව දැනෙනව.
“මේ ලොක්ඩවුන් එක ඉවර වුණාම අපි කෝපි එකක් බොන්න මුණ ගැහෙමු” කියා අපි කතාව හමාර කරනව.
පණ්ඩිත තාර්කික අංගනාව උන්දැගෙ තොල්වල ලාවට සමච්චල් හිනාවක් ඇඳගන්නව මට දැනෙනව. 

“ළමයා, දැන් මේ වෙනකොට කී දෙනෙක්ට ඔහේ කෝපි පොරොන්දු දුන්න ය?” ඔව්ව ඉස්ට කරන විදියකුත් හිතල බැලුව නං නේද හොඳ” ඔන්න ඒ පාර ගෑනි ඇඟිලි නව නව මගෙ කෝපි පොරොන්දු පත්‍ර ටික ගනිනව. “ඇනා ට, මයික් ට, තව ටිංටිං ට, මේ දැන් ලීස ට, එතනින් ගියාම…..
දඩාස්….! 
කාමරේ දොර ඇරෙනව.
“හෙල්ලෝ අම්මා..!”
එහෙම කියාගෙන නිදිමතක නාමයක් නැති, කැරලිකාර පුංචි කොලුවා සමනල් කොට්ටෙත් බදාගෙන සබයට කඩා වදිනව. මෙච්චර වෙලා මහ බරසාර දේසනා පවත්වපු තාර්කික අංගනාව  “අනේ ඔයාම බලාගන්ඩ, මං දන්න ළමයි බැලිල්ලක් නෑ අනේ” කියල දඩිබිඩියෙ කටුව අකුලගෙන පැත්තකට වෙනව.
ඉතින් මට හිනා යනව.
“ආව මෙතන පණ්ඩිතකං කියවන්ඩ” මං එයාට දිව අදින ගමන් කොලුවව තුරුල් කරගන්නව.
වැල්වටාරම් හිතන්න තප්පරයක්වත් නැති ජීවිතේ තවත් දවසක් ඇරඹෙනව..
“මේක ස්වයංක්‍රීයව දුවන රොබෝමය දවසක් නෙවෙයි. මේක පණ ගැහෙන, මීමැසි ප්‍රබෝධයක්  තියෙන දවසක්!
හීතල හවසක වුණත් මතක් කළාම උණුසුමක් හිතට ගේන මතක නොදැනීම පොදි බැඳෙන දවසක්!”
කොලුවත් තුරුල් කරගෙන මම මටම කියල දිග හුස්මක් අරන් තහවුරු කරගන්නව.
“අපි කන්න ඕනේ” බඩගිනිකාර කොලුවා කියනව
“යං පුතේ!” මං පුටුව පාමුල ඇල්වෙච්ච කෝපි ටික එක හුස්මට බීගෙන යනව.
මේ ජීවිතේ බ්‍රේක්ඩවුන් වෙන්ඩ ඉඩක් තියන්ඩ අපිට බෑ. මොකද ඒක තල්ලු ස්ටාට් කරන්ඩ බෑ.

හැබැයි, ජීවිතේට තියෙන්නෙ සතුටින් ආරෝපණය වෙන බැටරියක්!

අන්න ඒක අපිට අමතක කරන්න බෑ.

උදේ ඇවිදින ගමන නවත්තල, ගිනි අව්ව දවසක තණකොළ අස්සෙන් එළියට ඇවිත් සිමෙන්ති අඩිපාර තරණය කරනව වගේ භයංකර තීරණ අරන් එළියට එන ගැඩවිල්ලන්ට “මරු දවස! හරියට මියෙම්වා රැකෙම්වා කියල වාගෙ නෑගං යන්ඩ දාගෙන තියෙන්නෙ” කියල උන්ට බැන බැන උන්ව පාරෙ රස්නෙන් පිච්චෙන්ඩ කලින් පාර පන්නන්ඩ අම්මට උදව් කරන්ඩ සැදී පැහැදී ඉන්න කොලුව දැන් “අපි ගැඩවිලන්ට උදව්කරන්නෝනෙ” කියල ඈත තියාම කියනව. ඒ විතරක්ද? කිසි බයක් නැතුව උන්ව අල්ලල පාරත් පන්නනව.
“අනේ පවු ගැඩවිල්ලො, එයාල මැරිලනෙ, බලන්නකො?”
අපේ ඇස්වහල හිතුවක්කාරෙට ගිනි අව්වෙ පාර පනින්ඩ ගිහින් මැරිච්ච ගැඩවිල්ලො දැක්කම කොලුවා දුක් වෙනව.  
“ඔය සහකම්පනය ඔහොමම හිතේ තියාගනින් පුතේ ඒ ඇති!” අම්මා මුමුණනව.

ඉතින්
ජීවිතේ
ආරෝපණය වෙනව!

“අන්න කෝව්ඩ් නයින්ටීන්!”  ඔය යන අතරමග එන්නත්කරණ මධ්‍යස්ථානයෙ බෝඩ් එක දැකල කොලුව කෑ ගහනව. වසංගතයක් හන්ද සමාජයෙන් දුරස්තවීම සතුටක් නොවුණත්,  කොලුව එහෙම කෑගැහුවම මට මහා සතුටක් දැනෙනව. කොච්චර ආදරෙන් අතගගා හැදුවත් පුංචි පැළයක් ටික ටික ලොකු වෙනව අපිට පෙනුනට ඒක ලොකු වෙනවයි කියල අපිට දැනෙන්නෙ නෑ. අපිට ඒ බව දැනෙන්න ගන්නෙ ඒ පැළය අපි නොහිතන මොහොතක මලක් පූදල පෙන්නුවම. අන්න ඒ වගේ මොහොතක් ඒක!
ඒත් කොලුව ඒ නොකිය කියන්නෙ තමන්ට ලැබෙන සුලු රූපවාහිනී කාලය ඇතුළෙත් ඒකා කෝවිඩ් වසංගත දැන්වීම පාඩම් හිටිනකල් දැකල තියෙනව කියල නේද?  පාරෙ ඇවිදින අනිත් මිනිස්සුන්ගෙන් මීටර් දෙකක් දුරින් යන මගෙ සතුට වැහි වලාකුලකින් වැහෙනව.
“අපි පාලම යටින් ගිහින් වතුර බලමු නේද පුතේ? ඊට පස්සෙ ඩැන්ඩෙලයන් කඩමු”
වැස්සක් වෙලා කඩං වැටෙන්න කලින් මම ඒ වලාකුල ඈතට තල්ලු කරනව.
“අපි ඩැන්ඩෙලයන් කඩන්න ඕනේ!”
අම්මගෙ හිතේ මතුවෙන ඕනෙම පිස්සු විකාරයකට එක පයින් හා කියන පොඩි කොලුවෙක් කියන්නෙම විසි හතර පැයේම පායපු දේදුන්නක්!
මට හිතෙනව.

ඉතින්
ජීවිතේ
බලාපොරොත්තු
පොදි බඳිනව

ඔන්න ඔය වගේ හරිම ප්‍රබෝධමත් නෙස්ටොමෝල්ට් වගේ දවස් අස්සෙ වගෙම, කම්මැලිම කම්මැලි ගොලුබෙලි දවස්වලත් පුංචි හරි සතුටක් තියෙනව. ඒ සතුට හොයා ගන්නයි අමාරුම. හැබැයි හම්බුණහම ඒක හරියට දේවතා එළියක් දැක්කම වගේ විස්මබරිත ප්‍රහර්ශයක් හිතට ගේනව.
හරියට තනියෙන් වී පෑලක් කෙටුව වගේ කෙඩෙත්තුවක් දැනෙන හැන්දෑවක හීන් හුළං රැල්ලක් ඇඟේ වැදුන වගේ සුවයක් ඒක!

“ඒ වුණාට සමහර වෙලාවට ඔයා හරියට සමාන්තර ලෝකෙක අතරමං වෙලා ඉඳල ඇවිත් වගේ අනේ” කිසි දෙයක් හරියට නොකෙරුණා කියල හිතෙන වෙලාවට අර නමට විතරක් තාර්කික අංගනාව ඔන්න ඔහොම හෘදසංවේදී වෙන්ඩ යනව නම් තමයි. ඒත් “මේ මොනව කියනවද? ජීවිතේ අතපහු වුණ, මග හැරුණ අටෝරාසියක් දේ හෙමින් අහුලමින්, තමුංව ආපහු හොයාගන්ඩ දඟලමින් ඉන්න ගෑනුන්ට කවදාවත් එහෙම හිත හිතා විස්සෝප වෙවී ඉන්ඩ ඉඩක් තියෙනව ද?” කියල මං ඈව නිහඬ කරනව.
ඊටත් වඩා, කාලාන්තරකට පස්සෙ ආපහු ලියන්ඩ හිතක් පහළ වෙලා තියෙන එකේ, යමිං එමිං ජංගමයගෙ නෝට් පොතක අකුරක් ලියාගන්ඩ දඟලන අම්මෙක්ට මේ ලියන අතරෙත් ඇඟට පැනගෙන, අකුරු ලියාගන්න බැරි වෙන තරමට පුටුව හොළවන, ඇඟේ එල්ලිලා සිඟිති අත් කම්මුල්වල තියල “අනේ..අම්ම හරි සිනිඳුයි” කියන තමුංගෙ කොලු පැටියගෙ හිත බොහොම සිනිඳුයි කියල දැනෙන එකම, ජීවිතය හරියටම සිදුවුණ බවට සාක්කි කියනවනෙ.
ඉතින් ආයෙ තවත් අටුවා ලියන්නෙ මොකටද?

ඉතින්
අන්න එහෙම
ජීවිතේ සිදුවෙනව….!

ලස්සන බ්ලොග් කියවන්න පුලුවන් තැනක් තමයි සඳකඩපහන. කැමති අය ගිහින් බලන්නකො

පින්තූරෙ https://images.app.goo.gl/LAfRrTHQGSwjPCFy5