ආනන්ද මාමා ගෙනා “හඳහාමි”

ඉස්සර අපි පුංචි කාලෙ අපිට හැමදාම බත් කාල කන්න ටොපි චොකලට් ලැබුණෙ නෑ..එහෙම අරන් දෙන්න අම්මලට සල්ලි තිබුණෙත් නෑ…

අහම්බෙන් දවසක පෙරේර බේකරියෙන් පාන් බනිස් ගන්නකොට අම්ම අපි දෙන්නට බන්ටි ටොෆි දහයක්, මයිලේඩි ටොෆි පහ හයක් අරන් දුන්නොත් ඇරෙන්න චොකලට් කියන්නෙ නං ඉතිං ඒ කාලෙ හැමදාම දකින සුරංගනා හීනවලවත් තිබුණෙ නැති කෑමක්..

මල්ලියි මායි විභාගයක් පාස් වුණා නං වුණේ, වාර විභාග, ආණ්ඩුවෙ විභාගවලට ලකුණු ගත්තනං ගත්තෙ අම්මලව කිසිම දෙයක් අරන් දෙනවයි කියල පොරොන්දු කරවගෙනත් නෙවෙයි. විභාග ඔහේ ආව.. අපි ලිව්ව..

පාස් වුණොත් ඒ වෙලාවට අම්මයි තාත්තයි අතේ සල්ලි තිබුණොත් අපි දෙන්න හීන මවාගෙන ඉන්නවයි කියල හිතෙන දෙයක් එයාල අරන් දුන්න.

මල්ලිට මවුන්ටන් බයිසිකලයක් ලැබුණෙත්, මට එක පාරටම ඇටමැස්සා, අපූ ත්‍රිත්වය ඇතුලු පොත් කන්දක අයිතිය ලැබුණෙත් අන්න එහෙමයි. අහම්බෙන්..

හැබැයි අපි චොකලට් කන්න බලාගෙනම හිටිය දවසක් තිබුණ. ඒ අවුරුද්දට ඉසතෙල් ගාන දවස. එදාට චූටි නැන්දයි, ආනන්ද මාමයි, අමිල මල්ලියි, මනේක නංගියි ( ඔවු ඔවු අර මේකෙ කමෙන්ට් කරන වදකාර නෑනන්ඩි තමයි) අපේ ගෙදර එනව.

එයාල තමයි අපිට චොකලට් අරන් එන්නෙ.. අවුරුදු කාලෙට විතරක් නෙවෙයි, එයාල කවද ආවත් අපි දෙන්නට චොකලට් වරදින්නෙ නෑ..

ඒත් ඉතිං දැන් කාලෙ වගේ ටෙලිෆෝන් තිබුණෙ නෑනෙ අපිට. ඉතිං එහෙම දවස් හරි අහම්බෙන්, නොසිතූ විදියට තමයි උදා වෙන්නෙ.

ඒත් ඉසතෙල් ගාන දවස ඉතිං චොකලට් ගැන බලාපොරොත්තු තියාගත්තට පාඩු නැති දවසක්.. ඒ කාලෙ විතරක් නෙවෙයි අද වුණත්….

අනික එයාල ගේන්නෙ කැන්ඩොස් චොකලට්. එක්කො ක්‍රීම් බෝල්ස්. නැත්තං ඒ දවස්වලට ජනප්‍රිය වෙලා තියෙන මොකක් හරි කැන්ඩොස් චොකලට්. ඒකත් එකක් නෙවෙයි, මල්ලිටයි මටයි දෙකක්!!

අපි දෙන්න ඕක කන්නෙ හෙමින් හෙමින්. එක්කෙනෙක් ගෙ එකක් කඩල කාල තමයි අනිකගෙ එක කඩන්නෙ.. ඒක තමයි තාත්තගෙ නියෝගය.. බඩ පිරෙන්න බත් කාල ඉවර වුණාම රසම රස ක්‍රීම්බෝල් හතරක් විතර කන්න අවසර ලැබෙනව..

උන්න ගමන් ඉතිං තාත්තගෙ ඇහැ වහල අපි දෙන්න ඇස් ගහගෙන බෝල දෙක තුනත් පන්නගෙන කන්නෙත් නැත්තෙම නෑ..

කොහොම හරි ඉතිං අවුරුදු කාලෙට අඹ ගහේ අත්තක තාත්තට වද දීල බන්ද ගන්න ඔන්චිල්ලාව ඇරුණාම, තාත්තයි අම්මයි කඩේට බඩු ගන්ඩ ගිහින් ආවම ලැබෙන නිලා පෙට්ටියයි, බඹර චක්කර ටිකයි ඇරුණාම අපි දෙන්නගෙ අවුරුද්ද සර්ව සම්පූර්ණ වෙන්නෙ ඔය චොකලට් දෙකෙන් තමයි.

මට මතක විදියට ඒ එක්දාස් නවසිය අසු හත වෙන්න ඕනෙ..

ඒ අවුරුද්දට නං අපි දෙන්නට හම්බුනේ චොකලට් විතරක් නෙවෙයි. එදා ආනන්ද මාම ඇවිල්ල තිබුණෙ අපි දෙන්න ඒ චොකලට් එකට වඩා පස්සෙ ගොඩාක් ආදරේ කරපු දෙයක් අරගෙන..

ඒ තමයි “හඳහාමි”

අමිල මල්ලිට හඳහාමියෙක් ගන්න ගමන් අපි දෙන්නටත් එයා හඳහාමියෙක් අරගෙන..

කවුද මේ හඳහාමි??

හඳහාමි කියන්නෙ කැසට් පටයක්. ආනන්ද රාජකරුණා, කුමාරතුංග මුණිදාස කියන රචකයන් දෙපල විසින් කුඩා දරුවන්ටම  ලියැවණු ගී පද නන්දාමාලනිය විසින් ගායනා කෙරුණු කැසට් පටයක්.. ඒ විතරක් නෙවෙයි, මේ ගීත එකතුව, ඒවගෙ බටහිර  සහ පෙරදිග තනුත් එක්ක ලියවිලා, සිබිල් වෙත්තසිංහ නැන්දගෙ අලංකාර ළමා චිත්‍රවලින් හැඩ වෙච්ච පොතකුත් ලැබුණම!!

හ්ම්.. හරියට අපි දෙන්නට රටක් රාජ්ජයක් පහල වුණා වගෙයි!

අපි දෙන්නගෙ වැඩේ ඉතිං එදා ඉඳල අපේ ගෙදර තිබුණ පරණ තාලෙ රිදී පාට අයිවා ප්ලේයර් එකේ ඕක දවසට දහ පාරක් විතර අහන එක තමයි. අද වගේ පුංචි දරුවන්ට රියැලිටි තරඟ නොතිබුණ, සීඩි, ඩීවීඩි නොදැක්ක, අපි දෙන්න වගේ බොහොමයක් දෙනෙක් එදා හඳහාමි බොහොම ආසාවෙන් රස විඳින්න ඇති.

උදය, මල් බස්, හාවාගෙ වග, කඳුකර දර්ශන, ගඟ, රාත්‍රිය,

සරල තනුවක්, නන්දා නැන්දගෙ ආදරණීය ඇමතුමක් සමගින් මේ ගීත අපි ඇහුවෙ ඒ සිද්ධි හිතේ මවාගෙන..

මට නං  ඒ හැම ගීතයකටම මමම හදාගත්ත නැටුමක් තිබුණ. ඒ නැටුම්වල තිබුණෙත් ගීතය අහල ඒක අපි තේරුම්ගත්තු විදියත් එක්ක හැදිච්ච අමුතුම අංග චලන..

සරලයි වුණාට ඒ ගීත අපේ රසවින්දනය විතරක් නෙවෙයි වාග් කෝෂය  ඔප් නංවන්නත් බොහොම උපකාර වෙන්න ඇති.

දැන් බොහොම පොඩි දුරක් යන පෞද්ගලික බස්වලත් ටීවී  එකක් හයි කරලනෙ තියෙන්නෙ.

හුළං පොදක් වදින්න වීදුරු ටික හරියට ඇරෙන්නෙ නැති වුනාට මගීන්ගෙ විනෝදාස්වාදය උපරිමයි බස් ඇතුළෙ දැන්.

ජිංජර්ගෙ, බේබි ශානිකාගෙ අඟර දඟර නැටුම් යන අස්සෙ අස්සෙ උන්න ගමන් පෙන්නනව පහුගිය කාලෙ පුංචි එවුන්ව කරලියට ගෙනල්ල තියපු රියැලිටි තරගවලින් දිනපු පුංචි ළමයි දැන් වේදිකාවල සින්දු කියන ඒව.

අමරදේවයන්ගෙ සින්දු කියල රියැලිටි තරගයක් දිනපු බටු ඇටයක් වාගෙ පුංචි කොල්ලෙක් වේදිකාවෙ පිනුම් ගහනව ඊට පස්සෙ එන පොඩි කෙල්ල  නට නටා වයසට නොගැලපෙන නාට්‍ය ගීතයක් කියනව අහගෙන ඉන්න අපේ කාලෙට වඩා දැන් කාලෙ තාලෙ කොච්චර වෙනස් කියල දන්නව වුනත් මට අමාරු වුණා.

මට නම් හිතෙන්නෙම දැන් අම්මල තාත්තල ඒ පොඩි එකාගෙ හැකියාව පුංචි කාලෙම විකුනල හම්බකරගන්නව. ඕක ඉස්සරත් වුනේ නෑ කියන්න බෑ.. අතීතයේ කළ එළි බැහැපු දක්ෂ ළමා ගායිකාවන්ට වුනේත් ඕකම තමයි. මුල් කාලෙ ජනප්‍රිය රැල්ලට ඉල්ලුමක් හැදුනට.. වැලේ වැල් නැතුව යනව කාලෙකදි.

හුදෙක් අනුකරණවාදීන් නොවී තමන්ගෙම අනන්‍යතාවක් පෙළින් පෙළට ගොඩ නගාගන්න තියෙන වටිනා කාලය ඒ පුංචි දරුවන්ගෙන් උදුරා ගන්න එක ගැන නම් හරි දුකක්!!.

අනික තමයි ඒ වයසෙදි සල්ලි හම්බ කරන උමතුවක් වැලඳුනාම තමන්ගෙ දක්ෂකම් ඔප්නංවාගන්න තව බොහොම දුරක් යන්න තියෙන බව දරුවන්ට පවා අමතක වෙලා යනව..

අනිත් අතට පුංචි කමට තමන් පවුල නඩත්තු කරන බව දැනුනාම, තමන්ට පවුල තුළ තීරක බලයක් තියෙන බව දැණුනාම හිතුවක්කාර වෙන්න, ඒ නිසාම අයාලේ යන්න තියෙන ඉඩ බොහොම වැඩියි කියල දෙමාපියන් තේරුම් ගත යුතුයි කියල මට හිතෙනව.

ඒක එක අතකට ඒක කීරි ගැහිල යන හිතේ අමාරුවක් විතරක්ම නෙවෙයි.. ඒක අපේ රටේ අනාගත තාරුණය ගැන, තාරුණ්‍යෙය් ගමන්මග ගැන අපිට ලැබෙන දරුණු ගණයේ ඉඟියක්.

අපි වින්ද ළමා කාලෙ මතක් වෙලා දුක්වෙලාම හරි යන්නෙ නෑ කියල හිතන්න කාලෙ ඇවිල්ල.

තාක්ෂණය මහ ලොකු දියුණුවක් කරා ගිය, ජනප්‍රිය සංස්කෘතිය රටේ මහා භූමිකාවක් නිරුපණය නොකළ ඒ කාලෙත් අපිට රසවිඳින්න හොඳ ගීත ළමා ගීත සාහිත්‍යයක් තිබුණ එක ගැන අපි සතුටු වෙන්න ඕනෙ තමයි..

ඒත්, අද කාලෙ විහිලු මෙගා නාට්‍යවල චරිතවල අනුසාරයෙන් පවුල් ජීවිත ගෙවන වැඩි හරියක් අම්මල තාත්තල අමුවට දරුවන්ව තරුණ වියට ඇදගෙන යන හැටි දැක්කාම නැතුව දරුවන්ට දරුවන් විදියට හැදෙන්න වැඩෙන්න අවශ්‍ය වට පිටාව නොලැබෙන එක ගැන නම් දුකයි.

කාලෙකට පස්සෙ හඳහාමි අහල හිතෙන් මගෙ පුංචිකාලෙට දුවපු මම අද ලිව්වෙ ලියන්න හිතපු විදියට නං නෙවෙයි.. ලියවුණ විදියට.

ඒ හන්ද මහ ලොකු රහක් බලාපොරාත්තු වෙන්න බැරිවෙයි මේ ලියවිල්ල අස්සෙ..

සමා වෙන්න ඒ ගැන..

 

අපේ අම්ම හැමදාමත් එන්නෙ මට පුදුමයක් අරන්!!

ඊයෙ කාලයක් තිස්සේ මං හොයපු දෙයක් එයාගෙන් ලැබුණා…

හඳහාමී!!

මහා කම්මැලි, කණහිරියා වැඩක් කර කර වුණත් අද හඳහාමි අහපු මට අඩු තරමෙ වැඩේට ගිය කාලෙවත් දැනුනෙ නැති තරම්…

ඒ මුලු වැඩේ අස්සෙම හිතෙන් මං හිටියෙ අපේ ගෙදර සාලෙ රේඩියෝ එක ඉස්සරහ නට නටා!!

 

 

පින්තූරෙ මෙතනින්